West-Friesland

Laatst bereikte ons het afschrift van onderstaande brief. Wij vonden hem zeer indrukwekkend en voelen mee met de frustratie van de schrijfster over de afbraak van de verzorgingsstaat waar de jeugd de toekomst niet meer lijkt te hebben.

Geachte dames en heren politici,
Middels deze brief, geef ik u een signaal uit de samenleving. Een signaal van een burger, met name een signaal van een moeder. Dit omdat moeder zijn in Nederland momenteel bijzonder moeilijk is. Met name in West-Friesland, de streek waar wij wonen, waar regelmatig jongeren voor de trein springen, juist op die spoorlijn waarlangs wij wonen. Een streek waar drank en drugsproblemen zo extreem zijn dat het inmiddels als normaal wordt beschouwd.

Zelf mocht ik jong zijn in een Nederland waar je veilig en onbekommerd jong kon en mócht zijn. En ja, de gezinnen waren groter, er was minder luxe en er moest gewerkt worden, maar daar stond tegenover dat men zich veilig voelde in een goed sociaal stelsel. Er waren toen nog geen voedselbanken nodig. In vaststaande normen en waarden. Je hoefde nog niet voor álles drie keer te betalen en je werd nog niet gewurgd door een uit de hand gelopen regelgeving. Toen mocht je gewoon nog léven. Later zou ik moeder worden van een zogenaamd probleemkind. Met dat stigma ben ik niet accoord gegaan. Ik ben gestopt met werken om mij bezig te houden met de opvoeding van mijn kind, dat mocht toen nog. Tegen de stroom in is me dat nog gelukt ook. Ik wist mijn kind uit de handen van drugsdealers te houden zonder hem zijn jeugd te ontnemen. Uiteindelijk mocht ik tot mijn grote opluchting en tevredenheid constateren, dat mijn zorgenkind was geworden tot een hardwerkende jongen met een lieve vriendin, een huisje, een tuintje en wat beestjes.

Als moeder valt er dan toch een loden last van je schouders. Jammer dan: zo'n niet door de burger veroorzaakte crisis. Jammer dat zo'n jong stel beiden hun baan verliezen. Maar onder het mom: hup de schouders eronder, werd er in veelvoud gesolliciteerd. Tevergeefs natuurlijk. Dus weer naar school, met behoud van uitkering, werd er beloofd. Deze belofte werd echter na een paar weken studie weer teruggedraaid.
Over een paar weken loopt de WW af en een nieuwe wet bepaalt dat er onder de 27 jaar geen recht op bijstand meer is. Dat is wat acht jaar hard werken heeft opgeleverd, niets dus.
Dat is de les die jongeren daar uit trekken. Het Arbeid Adelt gaat hier bepaald niet op. Er is geen werk, er is geen uitkering en de hele drugshandel ligt in ons geval vóór de deur!  En daar spreek ik u op aan.

Ten eerste spreek ik u aan op het feit dat deze handel hier al zoveel jaren welig kan tieren en ik spreek u aan op het feit dat u een situatie creëert waarbij u de verleiding tot het verhandelen van drugs (lees: geld verdienen) nóg groter maakt. Ons jonge stel is nog bereid om te werken en/of te leren. Zij zijn nog bereid om de prijs van deze crisis te betalen, nóg wel...
Maar zij willen ook een toekomst, een toekomst met een huisje en kindjes. Een toekomst waar zij recht op hebben omdat zij de toekomst zijn! Ik hoop dat zij, ondanks uw beleid, toch de mogelijkheid zullen vinden om op een eerlijke manier aan hun boterham te komen.
Mocht dit, door uw beleid, alsnog mislukken, dan spreek ik u daar persoonlijk op aan.

C.F.A Dekker-Hughan